En jawel,
via het nieuws hoorden we van het terroristische doel.
Weer een
aanslag gepleegd in Parijs op niets vermoedende mensen,
Echt, ik kon
de daders op dat moment wel van alles toewensen.
Herinneringen
vlogen door mijn hoofd,
Het geknal,
geschreeuw ik zat even als verdoofd.
Voor de
overlevende een begin van veel ellende
Trauma’s, vervelende
dromen die zij voorheen niet kenden.
Zich
onbegrepen voelen door hun omgeving en familie.
Het niet
kunnen uiten van wat zij meemaakten in de frontlinie.
Ach lieve
mensen wat heb ik met jullie te doen.
Dat jullie
snel mogen vergeten de beelden van dit cartoon.
Herkenning
en weer terug bij af vandaag.
Lusteloos
maar waakzaam tot op mijn botten
Vermoeid,
gespannen is mijn innerlijk en al dat geknaag.
Zal dat dan
nooit weg gaan voor ik zit achter de bloempotten?
Een
vervelend gevoel als je er bijna dagelijks mee rondloopt.
Als je daar
tegen moet vechten voor je persoonlijk gevoel.
24/7
waakzaam zijn wat je zo verschrikkelijk sloopt,
En ja,...dan
voel je je zo heel alleen en weten velen niet wat ik bedoel.
Onbegrepen
voelen en het zelf ook vaak niet begrijpen.
Dat de
onzekerheid en angst je keel dichtknijpen.
Het gevecht
van alle dag keer op keer dat je dan moet aangaan.
Dat, dat
gevoel is o zo verschrikkelijk en zo onaangenaam.
Vandaag,
vandaag zouden de kinderen worden verblijd
Met
Sinterklaas en Zwarte Piet en alle jolijt.
Terreur
bedekt echter deze dag
En weer vele
overlevende die je in gedachte troosten mag
Iemand die
het niet heeft meegemaakt of gevoeld.
Kan dit niet
begrijpen en heus dit is onbedoeld,
Als je er
niet bent geweest of het niet hebt gezien
Het geluid
wat je hebt in je hoofd
Daar raak je
zo vaak van verdoofd.
Een extra
borrel helpt een kleine tijd
Maar ook dat
brengt geen langdurig profijt.
Het geknal, geratel,
geschreeuw zo definitief en dan zo stil
Van deze 7
levens zo voor mijn eigen oog
Dit is niet
wat je in jou leven wil
Dit, dit kan
niemand verwerken ook geen psycholoog..
Machteloos
en dan niets kunnen doen.
In de
nachten wordt je wakker en zie je weer dat legergroen.
Je ziet de
gezichten voor je keer op keer.
Ik ben de
strijd soms zo verschrikkelijk moe,
Het onrecht,
een zieke wereld, deze rugtas is al zo zwaar.
Niet jammeren
zeg ik dan voor de spiegel als ik mijzelf aanstaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten