zaterdag 14 november 2015

Onbegrepen en niet begrijpen.





Vanmorgen (14/11-2015) wakker met een naar gevoel,
En jawel, via het nieuws hoorden we van het terroristische doel.
Weer een aanslag gepleegd in Parijs op niets vermoedende mensen,
Echt, ik kon de daders op dat moment wel van alles toewensen.

Herinneringen vlogen door mijn hoofd,
Het geknal, geschreeuw ik zat even als verdoofd.
Voor de overlevende een begin van veel ellende
Trauma’s, vervelende dromen die zij voorheen niet kenden.

Zich onbegrepen voelen door hun omgeving en familie.
Het niet kunnen uiten van wat zij meemaakten in de frontlinie.
Ach lieve mensen wat heb ik met jullie te doen.
Dat jullie snel mogen vergeten de beelden van dit cartoon.

Herkenning en weer terug bij af vandaag.
Lusteloos maar waakzaam tot op mijn botten
Vermoeid, gespannen is mijn innerlijk en al dat geknaag.
Zal dat dan nooit weg gaan voor ik zit achter de bloempotten?

Een vervelend gevoel als je er bijna dagelijks mee rondloopt.
Als je daar tegen moet vechten voor je persoonlijk gevoel.
24/7 waakzaam zijn wat je zo verschrikkelijk sloopt,
En ja,...dan voel je je zo heel alleen en weten velen niet wat ik bedoel.

Onbegrepen voelen en het zelf ook vaak niet begrijpen.
Dat de onzekerheid en angst je keel dichtknijpen.
Het gevecht van alle dag keer op keer dat je dan moet aangaan.
Dat, dat gevoel is o zo verschrikkelijk en zo onaangenaam.

Vandaag, vandaag zouden de kinderen worden verblijd
Met Sinterklaas en Zwarte Piet en alle jolijt.
Terreur bedekt echter deze dag
En weer vele overlevende die je in gedachte troosten mag

Iemand die het niet heeft meegemaakt of gevoeld.
Kan dit niet begrijpen en heus dit is onbedoeld,
Als je er niet bent geweest of het niet hebt gezien
Kun je het niet delen en/of dit overzien.


Het geluid wat je hebt in je hoofd
Daar raak je zo vaak van verdoofd.
Een extra borrel helpt een kleine tijd
Maar ook dat brengt geen langdurig profijt.

Het geknal, geratel, geschreeuw zo definitief en dan zo stil
Van deze 7 levens zo voor mijn eigen oog
Dit is niet wat je in jou leven wil
Dit, dit kan niemand verwerken ook geen psycholoog..

Machteloos en dan niets kunnen doen.
In de nachten wordt je wakker en zie je weer dat legergroen.
Je ziet de gezichten voor je keer op keer.
Soms denk ik, ach voor mij hoeft het niet meer.


Ik ben de strijd soms zo verschrikkelijk moe,
Het onrecht, een zieke wereld, deze rugtas is al zo zwaar.
Niet jammeren zeg ik dan voor de spiegel als ik mijzelf aanstaar.
En probeer ik aan iets moois te denken als ik het licht weer uitdoe.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten